Twee jaar geleden wisten we nog van niks. Corona was de naam van een lekker Mexicaans-ogend biertje wat ik lang geleden voor het eerst dronk op een barbecue in Amerika. Inmiddels zijn we beland in een wereldwijde pandemie waar we voorlopig nog niet uit zijn. Hoeveel varianten zijn er nog onderweg en hoeveel prikken liggen er in het vooruitzicht? Terwijl de oplossing voor het oprapen ligt. Geef het coronavaccin recept vrij, deel het. Marktwerking, patent, financieel belang houdt de meest eenvoudige oplossing tegen. Helaas. Ongelooflijk maar waar.
Ondertussen blijven we hoopvol, liefdevol, respectvol naar elkaar omkijken. Ondanks het feit dat onze leefwereld soms heel klein werd door lockdowns, avondklokken of andere beperkende maatregelen blijven we omkijken naar elkaar. In de strijd tegen een van de grootste bijeffecten van het virus, het sociaal isolement, ontstonden er ontzettend veel initiatieven. We zetten in op kleinschalige projecten, wijkgerichte aanpak, helpende handen in de buurt, dichter bij huis hulp bieden, prioriteit voor wie in de knoei zit, een dak voor iedereen, meer cultuur in de buurt, aandacht voor preventie, oog voor gezondheidsverschillen, noodfondsen voor getroffen, etc.
Kleine lichtpuntjes in de strijd tegen de eenzaamheid zijn de ontmoetingen, als het mag en kan. In de grote hoeveelheid platte digitale vergaderkamers, waar het zeer effectief vergaderen is, zijn we ons bewust van de date ontmoetingen. In de digitale wereld lukt het wel, maar menselijke contact wordt ontzettend gemist. Huidhonger.
We kunnen de wereld digitaal ontmoeten en verkennen, een museum doorkruisen, een concert streamen. En toch, er ontbreekt zoveel als je het niet voelt of ruikt, aan kunt raken, voelen. Het geeft zoveel meer energie, zorgt voor de goede stofjes in je hoofd.
Corona heeft ons ook veel geleerd. We waarderen de kleine ontmoetingen, beseffen hoe belangrijk de woonomgeving, de wijk, de buurt is. Niet alleen de fysiek gezondheid maar ook de mentale gezondheid is belangrijk. We stappen doelbewust onze ommetjes en niet alleen om onze dagelijkse portie stappen te tellen. We beseffen hoeveel beter je je gaat voelen na onze dagelijkse bewegingen, onze wandelingetjes in de natuur. Het zijn soms therapeutische ommetjes, onze rondjes in de buurt. We nemen onze eigen thee mee in de thermoskan. Knikken vriendelijk naar passanten, geven ruimte op een smal pad. Ik verbaas mezelf soms over hoe ik de kleine dingen waardeer, de korte kletspraatjes, kleine gezelschappen en blijf hoopvol over de toekomst. ‘Het zal toch wel eens voorbij gaan….’.
Kortom, ik blijf optimistisch over het creatieve vermogen om te dealen met het zoeken naar een menselijke maat, om de dreiging van het sociale isolement te doorbreken. Zie om naar elkaar, respectvol en met liefde. Ik hoop op een soepel 2022.
