Het is 5 november, even na half acht, ik zit bij een raadsvergadering. De eerste termijn van de begrotingsbehandeling is aan de orde. Ik word gebeld, had het telefoontje verwacht en verlaat de raadszaal via de antichambre om de telefoon op te nemen. Ik loop de gang in, waar André, mijn man, zit. Ondertussen heeft de voorzitter van de vertrouwenscommissie van Oldambt mij verteld dat ze mij kan feliciteren, omdat de raad mij heeft voorgedragen als hun nieuwe burgemeester. Wow!

Ruim twee weken daarvoor had ik gehoord dat ik bij de laatste twee kandidaten zit. Je hoort dan niet of je eerste of tweede kandidaat bent. Die ruim twee weken waren spannend en duurden lang. Het “niet weten” viel me zwaar. En ook het “niet vertellen”. Slechts een paar mensen waren op de hoogte van deze sollicitatie en dat voelde in sommige situaties niet goed en erg ongemakkelijk. Naar de fractie en naar Robbert als fractievoorzitter: we zijn net als grootste partij begonnen aan een nieuwe periode. Een periode met een constructieve raad, een heel fijne fractie en (net als de vorige periode) een tof college. Met een prachtig programma waar ik met hart en ziel uitvoering aan geef.

Vrienden en familie wisten ook van niets. Het is raar om zo’n belangrijk proces voor je te houden. Dat is mij achteraf ook niet door iedereen in dank afgenomen en dat begrijp ik heel goed. De overgang naar burgemeesterschap betekent dat ik Haarlem ga verlaten. En dan ook nog naar Oldambt, ruim twee uur rijden vanaf Haarlem!

 

Daarnaast veel warme felicitaties en blije mensen, overweldigend. Ouders en schoonouders die het erg fijn vinden dat we dichterbij komen wonen. GroenLinks omdat er vanuit de partij weer een burgemeester bij is gekomen. Vrienden en familie die het mij van harte gunnen. Zelfs de grootste tegenstanders tonen vreugdekreten omdat ze eindelijk van me af zijn. Sommigen gaan daarin wel ver, bijvoorbeeld door uit te spreken dat ze hopen dat ik daar onder een asfalteermachine beland. Tsja.

 

Inmiddels zijn we een paar weken verder, het daalt in dat ik burgemeester van Oldambt word. De minister en koning zijn akkoord. Binnenkort volgt de kennismaking met het college in Oldambt en de eerste huizen worden bekeken. Bij mijzelf komt steeds meer het besef dat we Haarlem gaan verlaten. Hoe blij ik ook ben met deze stap terug naar mijn roots in de provincie Groningen, het doet pijn Haarlem te verlaten. Na Delfzijl, waar ik geboren ben en 18 jaar heb gewoond, is Haarlem de plaats waar ik het langst heb vertoefd. We wonen hier ruim 17 jaar, zijn verknocht aan ons huis, onze buren, onze vriendenclub, ons werk, de mooie stad en de prachtige omgeving.

 

En toch zetten André en ik samen deze stap. We hebben er zin in, kijken er allebei naar uit. Een goede vriendin zei tegen mij: kiezen is ook altijd iets verliezen. Zonder loslaten geen stappen.

 

En zo is het.