Het is 5 november, even na half acht, ik zit bij een raadsvergadering. De eerste termijn van de begrotingsbehandeling is aan de orde. Ik word gebeld, had het telefoontje verwacht en verlaat de raadszaal via de antichambre om de telefoon op te nemen. Ik loop de gang in, waar André, mijn man, zit. Ondertussen heeft de voorzitter van de vertrouwenscommissie van Oldambt mij verteld dat ze mij kan feliciteren, omdat de raad mij heeft voorgedragen als hun nieuwe burgemeester. Wow!
Ruim twee weken daarvoor had ik gehoord dat ik bij de laatste twee kandidaten zit. Je hoort dan niet of je eerste of tweede kandidaat bent. Die ruim twee weken waren spannend en duurden lang. Het “niet weten” viel me zwaar. En ook het “niet vertellen”. Slechts een paar mensen waren op de hoogte van deze sollicitatie en dat voelde in sommige situaties niet goed en erg ongemakkelijk. Naar de fractie en naar Robbert als fractievoorzitter: we zijn net als grootste partij begonnen aan een nieuwe periode. Een periode met een constructieve raad, een heel fijne fractie en (net als de vorige periode) een tof college. Met een prachtig programma waar ik met hart en ziel uitvoering aan geef.
Vrienden en familie wisten ook van niets. Het is raar om zo’n belangrijk proces voor je te houden. Dat is mij achteraf ook niet door iedereen in dank afgenomen en dat begrijp ik heel goed. De overgang naar burgemeesterschap betekent dat ik Haarlem ga verlaten. En dan ook nog naar Oldambt, ruim twee uur rijden vanaf Haarlem!