Ziggy Klazes gaat koffieschenken in een woonzorgcentrum en heeft contact met drie oudere vrouwen. Die raken haar emotioneel zodat zij voortijdig vertrekt. Zij schrijft er het volgende gedicht over.

 

IK KON HET NIET

Omdat ik luisterde naar haar verhalen
Bijna honderd jaren leven
En een geheugen als een os
en haar ogen zachter werden
Toen ze vertelde over Jos
De broer met de accordeon,
Hij speelde mooi, zo mooi…
Juist daarom
omdat Jos weer even terugkwam
En haar medailles van het turnen
Van toen zij twintig was
Vlak voor de oorlog
Omdat zij even uitsteeg
Boven haar alleen-zijn en verdriet
Daarom had ik moeten blijven
Maar ik kon het niet
 

Omdat zij niet wist wie ik was
(Ik was die vrouw
die haar een wafel gaf
En koffie uit de automaat)
Noemde zij mij zuster
Omdat de anderen zeiden
‘ Laat haar maar
Zij heeft geen idee meer,
noemt iedereen een zuster’
Omdat zij,
toen ik even bij haar had gezeten
En weer wilde gaan
zei ‘ ach zuster, blijf nog even’
Omdat alleen nog dat
Over leek te zijn
na een lang vergeten leven
Die vraag -‘ ach blijf nog even’
Omdat zij mij even bij zich liet
Daarom had ik moeten blijven
Maar ik kon het niet

Omdat ik haar aanbood
Aan te schuiven
Maar zij me zei
Dat ze liever alleen
zou willen zitten
Maar ze me,
nadat ze me een tijdje
Vanaf haar tafel had bekeken
toch maar wenkte
Om me te vragen
‘Bent u Diewertje Blok?
Wat leuk om u eens
in het echt te kunnen spreken’
Omdat ik uit de keuken
Koekjes voor haar wist te stelen
En zij moest lachen om het stout
Dat ik dat voor haar had gedaan
Omdat zij van koekje houdt
Omdat zij bang was dat ik haar verliet
Daarom had ik moeten blijven
Maar ik kon het niet

Tekst op de facebookpagina van zklazes:

Ik was vanmorgen in St Jacob in de Hout om koffie te schenken. Ik had dat ooit beloofd, alweer lang geleden. Mijn collega raadslid Anne Sterenberg had mij gevraagd om ook eens mee te doen met dit initiatief waarbij om de twee weken vrijwilligers langskomen op zondagochtend om koffie te schenken en, nog veel belangrijker uiteraard, een praatje te maken met de bewoners. Een mooi en zinvol initiatief.
Nu was ik jaren geleden al eens met de Rotary in Schalkweide geweest voor een soortgelijke actie. Ik sprak een aantal mensen en was zo geraakt door hun diepgevoelde en onomkeerbare eenzaamheid aan het einde van hun door henzelf en anderen vergeten leven dat ik mij even terug moest trekken op het toilet in een poging mij te herpakken. Het lukte niet. Het verdriet kwam in golven en was oncontroleerbaar. Ik ben weggeslopen en voelde mij laf en onmachtig. Huilend fietste ik huiswaarts. Vandaag was niet anders. Ik was, na een uurtje vooral geluisterd te hebben, weer niet in staat om mij te herpakken en nog van enig nut te zijn. Ik heb me laten excuseren door een van verzorgsters ( een driewerf hulde en respect voor al die mensen die in de zorg werken, wat een helden. die zouden we eens moeten uitroepen tot Haarlemmers van het jaar, allemaal). Ze begreep het en wenste me sterkte.

Ik weet niet precies wat het is maar ik heb geen weerstand tegen het verdriet van het vergeten leven. Ik wou dat ik dapperder was, rationeler en in staat mij te vermannen.
Ik denk niet dat ik dat kan. Ik kan een beetje schrijven, daarom maar op papier de ontmoeting met drie vrouwen vanochtend en daarbij mijn eigen onvermogen. En, in de hoop dat ik vrienden heb die wat minder emotioneel zijn dan ik, de website www.koffieschenken.nl waar je je op kan geven.