Ik zie allerlei verschillende emoties voorbij komen, als de stadia waar mensen doorheen gaan. Ongemak, over activisten die zich vastlijmen aan een tafel. Ontzetting, over hoe erg de wereld ervoor staat. Cynisme, ‘wat heeft het allemaal voor zin’. Verdriet, boosheid, onmacht. Er is ook de optie van de opgewektheid. Dat zijn de rasoptimisten die menen dat je mensen eerder meekrijgt met een positief verhaal dan door ze een depressie aan te praten. De ‘kijk eens hoe lekker we bezig zijn, weer een tegel eruit en een plant erin!’ mensen. En dan is er nog een laag die ik vooral bij activisten zie. De onverzettelijke strijdbaarheid. De ‘we weten dat we op weg zijn naar de afgrond, maar we lijmen ons
vast totdat we erbij neervallen’ mensen.

Laatst luisterde ik naar een interview van David van Reybrouck en Eva Rovers met Greta Thunberg over haar boek. Politici krijgen er van Greta in dat gesprek van langs. Ze weet geen enkele politicus te noemen die ze een voorbeeld vindt, en ze heeft er nogal wat ontmoet. Het zijn verhalen van loze beloften en loze steun die niet samengaan met het nemen van maatregelen. De hoop van Greta ligt bij de mensen die de straat opgaan, niet bij de politiek. Maar zijn het uiteindelijk niet toch de politici die iets met die oproep van de straat moeten doen? Het zet me aan het denken. Ik ben inmiddels ook politica, al is het op gemeenteniveau. Hoe stel ik me op als het gaat over klimaat? Benoem ik de ernst van de situatie genoeg? Of ga ik te veel mee in het business as usual stramien waar we in zitten, blij met de kleine stappen?

Gisteren heb ik een motie ingediend om het Haarlemse doel van 60% CO2 reductie in 2030 te concretiseren met jaarlijkse tussendoelen. Daar zitten haken en ogen aan, zo zijn de uitstootcijfers pas 2 jaar na dato bekend (via de Klimaatmonitor). Maar het geeft ons hopelijk als raad wel meer grip om te zien of we op de goede weg zijn en op tijd extra maatregelen te nemen als dat niet zo is. De motie is met overgrote meerderheid aangenomen. We steunden ook moties over energiebesparing: ’s nachts geen verlichting van de gemeentelijke publiekshal (Actiepartij) of van buitenreclame (CDA). Het zijn steeds stapjes die gezet worden.

Om de reductiedoelen te bereiken, moeten we nog een lange weg afleggen. Daarbij komen vast allerlei klimaatemoties langs. Verdriet, angst, of woede over het probleem dat groter wordt en het rijk dat te weinig doet. Onmacht, hebben de stappen die Haarlem zet wel zin? Gelukkig ook wat
vrolijkheid van de optimisten ‘weer een huis van het gas!’. Ook de cynici zijn in de politiek nooit ver weg.

Maar hopelijk kunnen we ook wat onverzettelijke strijdbaarheid aanboren. Dat we, hoe de wereld er ook voorstaat, er alles aan doen om deze transitie voor elkaar te krijgen. Als ons dat als politici lukt, hoop ik dat Greta een heel klein beetje trots op ons kan zijn.

 

Foto: Sonia Mertens